จากข่าวเรื่องการล่วงละเมิดทางเพศในช่วงนี้ คงไปสะกิดใจใคร ๆ หลายคน บางคนอาจจะหดหู่ สิ้นหวัง บางคนอาจจะโกรธ เคียดแค้น รวมถึงบางคนก็อาจจะชินชาจนไม่รู้สึกอะไร
การล่วงละเมิดทางเพศไม่ได้มีแค่เฉพาะในข่าวเท่านั้น แต่ยังเกิดกับใครอีกหลายคนที่ไม่ได้ออกเป็นข่าว บางคนอาจจะมีเพื่อนสักคนรับรู้ แต่บางคนก็เก็บไว้ลึกสุดใจ ไม่มีใครรับรู้เลย
เราเองกว่าจะเขียนประเด็นนี้ ก็ขอยอมรับว่าต้องรวบรวมสติพอสมควรในการรับมือกับความรู้สึกของตัวเอง เมื่อเวลาผ่านไปจึงเห็นอะไรได้ชัดเจนขึ้น เลยคิดว่าพร้อมจะถ่ายทอดเรื่องราวให้ได้อ่านกัน
บทความนี้เป็นการเกริ่นนำก่อนจะเข้าเรื่องการล่วงละเมิดทางเพศ โดยเกือบทั้งหมดตกตะกอนมาจากการเปิดใจ พูดคุย แลกเปลี่ยน เรื่องราวของกันและกันในกลุ่มน้องสาวเมาท์มอย โดยจะเขียนแบ่งเป็น 4 ตอน ก็คือ
“ก่อนเรื่องนั้นจะเกิดขึ้น”
ในตอนแรก จะเล่าถึงรายละเอียดก่อนเกิดเหตุการณ์ ผู้คน สถานที่ กลเม็ด และลูกเล่นต่าง ๆ การรู้เรื่องเหล่านี้ อาจจะทำให้พวกเธอพอจะมีวิธีหลบหลีก รู้ทันความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้นได้
“คำปลอบใจที่ไม่อยากได้ยิน”
หากเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเราเอง แต่เป็นคนใกล้ตัว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่น้อง แฟน หรือลูกหลาน เราจะให้คำแนะนำยังไงได้บ้าง และคำปลอบใจแบบไหนที่จะทำให้แย่ลง นั่งเงียบ ๆ ไป จะดีเสียกว่า
“รู้บ้างไหม เกิดอะไรกับชีวิตเราบ้าง”
หลายคนที่ไม่เคยเกิดเหตุการณ์นี้ อาจจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับชีวิตต่อจากนั้น สภาพจิตใจเป็นยังไง ความไม่รู้ก็อาจส่งผลให้เพิกเฉยกับเหตุการณ์ที่เราอาจช่วยได้ ความไม่รู้ก็อาจทำให้เราลืมที่จะเห็นอกเห็นใจคนอื่นไป
“เราอยากบอกเธอนะว่า...”
เราเชื่อว่า คงมีหลาย ๆ คนที่ยังเก็บเรื่องราวนี้ในใจ บางคนอาจจะยังเป็นแผลสด หรือแผลเก่าในใจ เราจึงรวบรวมคำแนะนำและกำลังใจจากเพื่อน ๆ ที่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันมาส่งต่อให้ เหมือนได้มานั่งคุยกัน
การล่วงละเมิดทางเพศไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นเฉพาะกับผู้หญิง อาจเกิดขึ้นกับเพศไหนก็ได้ อายุเท่าไหร่ก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องไกลตัว เชื่อว่าหลาย ๆ คนคงเคยเจอเหตุการณ์ใกล้เคียงสิ่งเหล่านี้กันทั้งนั้น
บางคนอาจเป็นเรื่องการถูกคุกคามทางเพศ ทั้งทางสายตา คำพูด และท่าทาง บางคนอาจเป็นเรื่องการได้เห็นสิ่งที่ไม่ได้อยากจะเห็น บางคนอาจจะโดนสัมผัส โดนรุกล้ำ ข่มขืน
เรื่องเหล่านี้ไม่ได้เป็นเรื่องของคนใดคนหนึ่ง ไม่ใช่แค่เรื่องของคนในครอบครัว ไม่ใช่หน้าที่ขององค์กรหรือหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่ง แต่เป็นเรื่องของสังคมที่ต้องช่วยกัน
หากไม่เจ็บปวดใจ หรือชินชากับเรื่องราวนี้เกินไปนัก อยากเชิญชวนให้ทุกคนมาค่อย ๆ พูดคุยเรื่องนี้ไปด้วยกันตลอด 4 ตอนนี้
และหากเป็นไปได้ในบทความเกริ่นนำนี้ อยากชวนให้ทุกคนลองคิดดูว่า เราในฐานะคน ๆ หนึ่งในสังคมพอจะทำอะไรได้อีกบ้างที่จะช่วยลดปัญหาเรื่องนี้
เพจน้องสาว